Het religieus leven

Na nu bijna een maand ingetre­den te zijn, is mij zowel mon­de­ling als via messenger veel­vul­dig de vraag gesteld: "Hoe bevalt het reli­gi­euze leven je?" Laat ik u gerust stellen door te zeggen dat het me erg goed bevalt en ik het prach­tig en gewel­dig vind.

Dan ga ik er nu wat dieper op in. Want, zoals de titel van deze tekst doet vermoe­den, is het een leven. En zoals u als levensdes­kun­dige zult kunnen beamen, is het leven een weg.

Het is een weg waar je bij elke tweede stap, er weer eentje terug moet doen. Soms lijkt er onderweg geen pad te zijn, en baant God je een weg door de wildernis. Het is een weg die niet gelijk is aan de maatstaven van route boekjes. Het voldoet niet aan aardse verlangens.
Het is een weg door drijfzand, teer en los zand. Stortregen en extreme droogte.
Het is een weg die niemand heeft gelegd en niemand ooit afleggen zal.
Deze weg heeft geen vast begin en zeker geen einde. Het is een weg van God aan jou gegeven. En zodra je je ogen daarvoor open doet, zie je de bloemenvel­den in het bos, de dieren in de bergen en alle schoon­heid der natuur.

Want, wie de weg ver­trouwt, kan om zich heen kijken en raakt niet meer vermoeid. Wie God erkent, als bron van al het glorierijke, kent geen lij­den groter dan diens liefde voor God.