De Moeder van de Pappelallee

Het grote, nieuwe huis was al helemaal van top tot teen gevuld met kin­de­ren en inge­deeld in afdelingen voor kleine en grote kin­de­ren, voor jongens en meisjes. Iedere dag liep Moeder een keer, op ver­schil­lende uren, door het hele huis om te zien of alles in orde was. Haar schrijf­ka­mer op de hoogste ver­die­ping van het huis was toe­gan­ke­lijk voor alle zusters en kin­de­ren. Het lag haar bij­zon­der aan het hart dat het allen goed ging.

Ondertussen had zij ook al andere huizen gesticht en daar moest zij na­tuur­lijk ook voor zorgen. Regel­ma­tig ging zij bij de zusters daar op bezoek, ze was dan een paar weken onderweg naar Vechta in Noord Duits­land en in Bohemen wat nu Tsjechië is. Wanneer ze dan met de avondtrein ‘s nachts weer aankwam, ston­den we allemaal op, om Moeder te begroeten. Daar­naast had­den de twee andere huizen in Berlijn ook haar zorg nodig.

In deze tijd waren er ongeveer 30 à 40 zusters, de pos­tu­lan­ten meegerekend.

Samen baden we het kleine brevier van het God­de­lijk Hart van Jezus, en de dagorde was toen het­zelfde als te­gen­woor­dig.

Moeder bad zelf, wanneer ze thuis was, het morgen- en avond­ge­bed voor, en ook de medi­ta­tie en de lezing. Zij deed dat met zo'n uitdruk­king dat ie­der­een tot in het hart ontroerd was.

Ze hielp ook zelf mee met het meest nederige werk en schilde samen met de grote jongens aardappelen op het binnen­plaats, voor wie dat een grote vreugde was.

In mijn geboorte­plaats spreken we naast Duits ook Ita­li­aans. Daarom stuurde Moeder mij al snel na mijn intrede naar haar geliefde Italianen. Zij woon­den in grote getalen in en in de naaste omge­ving van de Pappelallee. Zij waren erg blij, dat er iemand in het Ita­li­aans met hen kon spreken, vooral de vrouwen, kin­de­ren en enkele ouderen. Ik nodigde hen, in Moeders naam, uit om zon­dag naar de heilige Mis met preek in onze kapel te komen. Een Ita­li­aanse pries­ter, die in Berlijn stu­deerde, woonde in een door moeder gehuurd naast­ge­le­gen huis.

Op Moeders wens bad ik in de mei­maand ieder avond de rozen­krans in het Ita­li­aans voor en nodigde de Italianen ervoor uit. Samen zongen we na de rozen­krans Ita­li­aanse Maria­lie­de­ren. Er kwamen er iedere keer wat meer en niet alleen vrouwen, maar ook mannen. Zo kwam het dat ze ook vaker de sacra­menten gingen ont­van­gen zoals de communie en de biecht. Velen had­den tien­tal­len jaren niet meer de moge­lijk­heid gehad. Ook een oudere vrouw ont­ving het sacra­ment van de biecht, Een oude vrouw, nadat ze al tien jaar niet meer gebiecht had, en kort daarna stierf zij. Zo vulde ik mijn dagen met allerlei bezig­he­den en hielp ik daar waar ik nodig was.